Nie lubię polskich tłumaczeń. „Aż poleje się krew” to dla mnie nie to samo, co „There will be blood” podobnie jak ostatnie zdanie tego filmu „I’m finished” nie oznacza dokładnie tyle samo, co „Skończyłem”. „There will be blood” to film pokazowy Daniela Day-Lewisa. Główna rola męska jest zdecydowanie najmocniejszym akcentem tego dzieła. Day-Lewis nie od dziś jest wybitnym aktorem, żadne to więc zaskoczenie. Właściwie wszystkie jego kreacje to totalnie inne postaci. Gdyby nie był fizycznie do siebie podobny, byłby nierozpoznawalny. To jest aktor, który gra całością siebie, utożsamia się absolutnie z przedstawianą postacią. Całością, czyli gestami, mimiką, wyrazem twarzy, spojrzeniem, tonem głosu, sposobem mówienia, poruszania się … po prostu całością. Jest innym człowiekiem zależnie od tego, czy gra „Mojej lewej stopie”, „W imię ojca” czy w „Aż poleje się krew”. Poza rolą główną „There will be blood” to film nienajlepszy. Nakręcony z myślą o Oscarach, ale zbyt długi, zbyt widokowy, przesadzony. 158 minut filmu, podczas którego spogląda się na zegarek kilkakrotnie. Ileż można oglądać widoków tej amerykańskiej prerii? To, co dopełniało całość w „Tajemnicach Brokeback …

O Jane Birkin nie wiedziałam nic. Puste frazy „aktorka i piosenkarka”, „partnerka Serge’a Gainsbourga”, wykonawczyni niezwykle erotycznego utworu. Jedyna piosenka, jaką znałam z jej twórczości to właśnie „Je t’aime… moi non plus” głównie składająca się z westchnień i tekstu o miłości, którego nie rozumiem. Dlatego poszłam na jej koncert właściwie tylko ciekawości. Kim właściwie jest ta kobieta, o której nic nie wiem? To, co zrobiła podczas tego koncertu, miało jakieś znamiona czarów. Zaczarowała salę. Swoją skromnością, swoją bezpretensjonalnością, pokorą, ale też kobiecością i ładnymi piosenkami. Zapewne z treścią, ale treści nie dla mnie. Niestety w języku, który jest mi obcy. To przedziwna mieszanka. Stoi na scenie chudziutka ponad sześćdziesięcioletnia kobieta, odziana w bojówki i wyblakły czarny top ze zbyt dużym dekoltem. Skromna do bólu. Ale kiedy się uśmiecha, bije od niej niezwykłe ciepło, niezwykły czar. A kiedy mówi, czy śpiewa, swoim delikatnym, często prawie dziecięco naiwnym głosem, wszyscy są pod wrażeniem. To nie jest jakaś wielka twórczość, ale ten koncert to dowód na to, że rzeczy proste są piękne. Jane Birkin po prostu zaśpiewała, trochę …