Może to był pierwszy raz, kiedy tak mocno płakałam czytając. To mógł być pierwszy raz. Roth napisał historię poruszającą we mnie jakieś wewnętrzne nuty, zupełnie mi nieznane do tej pory. To piękna książka. Porażająco prawdziwa i mądra. Zastanawiałam się czas temu, zaraz po obejrzeniu Elegii, jaki jest ten oryginał. Czułam podskórnie, że nie może być tak kobiecy jak film. I nie jest. Jest bardzo rothowski. Jest w nim mnóstwo seksu, seks bywa jedyną motywacją działań, ale jest w nim też mnóstwo przerażenia i strachu i to one są jednak głównym powodem zachowań bohatera. Oglądając film całkowicie identyfikowałam się z bohaterką. Czułam to, co ona czuje. W pierwszej części filmu, byłam wściekła na głównego bohatera tak samo, jak ona. Nie potrafiłam pojąć jego zachowania. Niby wiedziałam, o co chodzi, znałam przyczynę, rozumowo było to dla mnie jasne, ale emocjonalnie nie godziłam z takim postępowaniem. Chciałam na niego krzyczeć, chciałam go sprowokować do innego zachowania, po prostu chciałam happy endu. Nie wyobrażałam sobie, że ktoś może zrezygnować z miłości, bo się jej boi. Teraz poczułam i jego …

Jak nie lubię i nie doceniam francuskich win, tak uległam pewnemu Panu w sklepie nieco innym niż u mnie w bloku (gdzie do tej pory kupowałam większość win). Uległam, choć na dzień dobry powiedziałam, że szukam Nowego Świata. Pan był skuteczny w przekonywaniu, obiecałam wrócić do niego z opinią. Zajrzyjcie przy okazji. Brumont Gros Manseng – Sauvignon 2007 to bardzo dobre wino i mało „francuskie” w moim rozumieniu tego atrybutu win. A moje rozumienie było do tej pory takie, że trudno znaleźć dobre, francuskie wino w cenie ok. 30 zł. Czyżbym znalazła? Sklep opisuje je jako: „Ciekawe połączenie rześkiej i kruchej Sauvignon Blanc z treściwym i tłustym Gros Manseng. Wyraźnie wytrawne i orzeźwiające, delikatna owocowość bez ostrych nut. Dobre jako aperitif, do sałatek oraz owoców morza.” Zdecydowanie mi odpowiada, zwłaszcza „tłustość Gros Manseng”. Może zresztą dlatego tak bardzo mi smakuje, bo nie znałam tego szczepu do tej pory. „Gros Manseng: Spotykany jest w Béarn. Jest głównym składnikiem wytrawnych win z Jurançon. Współtworzy wina białe z Irouléguy, Tursan, Béarn, Côtes de Saint-Mont, Pacherenc du Vic-Bilh i …

Filmy, na których biegają i strzelają, zazwyczaj ignoruję. Nie bawią mnie ani te z Brucem Willisem, ani z Nicolasem Cagem. Szkoda mi czasu. Wyjątek robię od kilku lat dla Bonda. W końcu to kilkadziesiąt lat tradycji i trudno z nią polemizować. Jestem wyznawcą Daniela Craiga. Po pierwsze dlatego, że daję kontrowersyjności pewną wartość samą w sobie. Po drugie dlatego, że jest blondynem. A po trzecie dlatego, że Pierce Brosnan z bójki, strzelania i trzech granatów wychodził z nienagannie równym kołnierzykiem koszuli, a Craig ma chociaż umorusaną twarz i wielkie plamy krwi na koszuli. To dodaje mu elementu ludzkości. Elementy ludzkości w ogóle są jego mocną stroną – jest zakochany, zdradzony, kieruje nim chęć zemsty. To jak nie Bond przecież. Bondowi nie przystoi. Bond powinien być wiecznie profesjonalny i nie okazywać żadnych uczuć, co najwyżej odrobinę zachwytu kobiecą urodą. Na szczęście nowy Bond (już drugi) jest inny. I niech tak zostanie. Temu filmowi mam do zarzucenia głównie to, że już w pierwszej scenie rozwala bezlitośnie dwie przepiękne Alfy Romeo, a przy mojej wielkiej pasji do tej …