Film oparty jest na dwóch niezwykle mocnych punktach. Pierwszym jest oczywiście Sean Penn, drugim muzyka Davida Byrne’a. Więcej właściwie niczego tu nie ma, ale to wcale nie oznacza, że nie warto zobaczyć.

Wszyscy już chyba wszystko napisali o tym filmie. Pora więc na mój zaległy opis. Zazwyczaj lubię się uzewnętrzniać na jakiś temat jeszcze zanim inni zdążą, a potem sobie porównać, ale tym razem nie było czasu, chęci, siły i wszystkiego, co można byłoby nazwać natchnieniem do pisania. Milk to przede wszystkim genialne role. Po pierwsze genialna rola Seana Penna, który po raz kolejny udowodnił swoje totalne mistrzostwo. Rozwój tego aktora jest naprawdę imponujący. Pamiętam, że początkowo nie byłam do niego przekonana, ale potem, po takich rolach jak ta w „21 Grams”, ta w „Mystic River”, za którą dostał Oskara i jak ta w „I Am Sam”, za którą był nominowany, stałam się jego fanką absolutną. Moim zdaniem weźmie drugiego Oskara za rolę Milka. Zagrał totalnie na przekór swojej fizjonomii, bo Sean Penn ma w sobie coś takiego lekko nieprzyjemnego, lekko odpychającego, a może to skojarzenie z wszystkimi negatywnymi charakterami, które zagrał? Nie wiem, ale wiem, że tutaj, w Milku, jest tak uroczo pozytywny, tak totalnie całkowicie sympatyczny, miły, charyzmatyczny i lubiany od pierwszych sekund pierwszego wrażenia, …