Moje tegoroczne typy Oscarowe są następujące: Film: Slumdog Millionaire – w tej kategori nie widziałam wyłącznie “Lektora”, ale sądzę, że ma najmniejsze szanse. Jeśli Slumdogowie może coś zagrozić to tylko „Milk”. Choć Frost/Nixon jest dobrym filmem, nie jest aż tak wybitny, by wygrać w najważniejszej kategorii. Reżyseria: Danny Boyle (Slumdog Millionaire) – choć zastanawiam się, czy akademia nie wpadnie na pomysł nagrodzenia np. Gusa Van Santa za tzw. „całokształt”, trochę tak, jak nagrodziła Scorsese za „Infiltrację”. Aktor: Sean Penn – i tu mam największe wątpliwości, bo to może również być Mickey Rourke. Dziś widziałam pierwszy zwiastun „Zapaśnika” i to był lekki szok. Zaczęłam mieć wątpliwości. Sean Penn zagrał totalnie wbrew swojej fizjonomii, to moim zdaniem jest rola genialna, ale z drugiej strony … on ma już Oscara, a Akademia bierze również i takie kwestie pod uwagę. Zobaczymy. Mój typ – Penn. Aktorka: Kate Winslet – była już tyle razy nominowana, że pora na nią, zwłaszcza, że zagrała dwie duże role w zeszłym roku. Dzisiaj zobaczyłam też Meryl Streep w „Wątpliwości” – świetna rola. Ale sądzę, …

W tym roku po raz pierwszy od wielu wielu lat nie obejrzę gali oscarowej. Za sprawą mojego fantastycznego dostawcy kablówki Aster, który niedawno zdecydował o pozbawieniu mnie niemieckiego kanału PRO 7 transmitującego galę na żywo. Nie przeszkodzi mi to jednak ani w typowaniu zwycięzców ani w obejrzeniu wszystkich możliwych filmów oscarowych na czas. Wczoraj dostałam się na przedpremierowy pokaz Slumdog Millionaire, dziś wieczorem jeszcze „Wątpliwość”. Dziś będzie o Slumdogu, który mnie totalnie zdziwił. Wiedziałam, że to dobre kino, ale nie sądziłam, że uda im się zaskoczyć mnie w aż tylu miejscach. Przede wszystkim świetny jest pomysł. Pokazanie slumsów Indii przez pryzmat życia chłopaka startującego właśnie w teleturnieju Milionerzy. Jednoczesne trzy perspektywy – start w teleturnieju, przesłuchanie na policji, która nie wierzy, że tytułowy slumdog mógł znać odpowiedzi na pytania i trzecia – najbardziej dramatyczna – historia życia dzieciaka ze slumsów. Niesamowity efekt, bardzo ożywiający całość historii. Siłą tego filmu jest poruszenie bardzo poważnych społecznych tematów w sposób po części rozrywkowy. Indie z całą dynamiką swojego rozwoju nabierają zupełnie innego wymiaru, kiedy się na nie spojrzy …

Włoskie wino i przyjemnym smaku. Bardzo odświeżające i w sumie dość charakterystyczne jak na włoskie wina, które zwykle odbieram jako wina stołowe bez zdecydowania. Lekko cytrynowe w smaku i bardzo jasne w swojej barwie. Już kiedyś opisywałam jakieś Pinot Grigio z regionu Trentino i było ono wtedy znacznie bardziej bezbarwne niż to. To ma zdecydowanie więcej elementów wyróżniających jak na białe wino oczywiście. Dostałam w prezencie, więc nie wiem, gdzie kupione. Daleko mu do mojego ulubionego głębokiego argentyńskiego Viognier, ale miłośników Pinot Grigio z pewnością usatysfakcjonuje. W skali od 1 do 10 daję 7 Zapraszam na na fanpage, Twitter i Instagram Frobloga. Zachęcam też do prenumerowania newslettera Frobloga. Co tydzień w piątek wysyłam podsumowanie moich relacji. Wystarczy podać swój adres e-mailowy tutaj: Email *

Jeżeli nie lubicie Titanica tak bardzo jak ja, to mam dla Was dobrą wiadomość. Kate i Leo przepraszają. Takie właśnie mam wrażenie po obejrzeniu Revolutionary Road, filmu świetnego pod każdym względem, głównie aktorskim. Kate Winslet gra całościowo. Jest po prostu znakomita. Każdy ślad mimiki, każda zmarszczka, każda kropla potu, wszystko na jej twarzy współgra wybitnie. Cała jest wybitna. Podobnie Leonardo DiCaprio. Tak bardzo go nie lubiłam z jego etapu pomiędzy „Gilbertem Grapem” a „Infiltracją”, że do teraz nie mogę uwierzyć jak fantastycznym aktorem jest. Do tego jest jeszcze świetny drugi plan. Kolejna znakomita rola Kathy Bates i Michael Shannon w roli mężczyzny chorego psychicznie, nominowany zresztą za tę rolę do Oskara. Aktorsko ten film jest popisowy. To ogólnie dość trudne kino. Depresyjne. Może nawet bardzo depresyjne. O życiu dwójki ludzi, którzy kiedyś chcieli więcej i właśnie sobie o tym przypomnieli. Taki trochę o tematach uniwersalnych – o zapominaniu się w codzienności, o wielkich nadziejach, o szarości dnia codziennego, o niezrealizowaniu się w życiu, o robieniu czegoś dla pieniędzy i świętego spokoju, o przedmieściach amerykańskich (czy …

Kino kameralne ma tę przewagę nad wielkimi produkcjami, że daje oddech, pozwala odpocząć od zgiełku i hałasu. I na dodatek czasami zmusza też do myślenia. Dla mnie to wartość sama w sobie. „Spotkanie” przy tym prezentuje też sporo innych wartości. Jest o pewnym profesorze, który jest dość biernym świadkiem swojego życia, totalnie apatycznym, przynajmniej od czasu śmierci swojej żony. W pewnym momencie poznaje parę nielegalnych emigrantów, którzy w istotny sposób zmieniają jego życie, a praktycznie nadają mu sens. Dla mnie jednak, to jest film o człowieku, który znalazł rytm. W sensie dosłownym i przenośnym. A jeśli ktoś znajdzie rytm, jego życie może się zmienić naprawdę. Jest w tym filmie genialna muzyka Jana A.P. Karczmarka, zupełnie nie narzucająca się, bardzo w tle, ale jednak grająca ważną rolę – zwłaszcza w swojej warstwie rytmicznej. Jest genialny Richard Jenkins, który nie bez powodu został nominowany za tę rolę do Oskara. Niestety nie dostanie, ale dobrze, że nominacja podkręciła atmosferę wokół filmu, bo mógł równie dobrze przejść niezauważony. Jest w tym filmie też mnóstwo ciszy, czasu na przemyślenia, trochę …