Na pewno nie będzie tak, że jeśli jakieś miejsce zostało Knajpą Roku Frobloga, to już nie będzie potrzeby sprawdzania, jak tam rzeczy smakują. Tak nie będzie. To miejsce będzie w dalszym ciągu sprawdzane i to nawet chętniej, bo takie sprawdzanie zwykle jednak jest przyjemne. Tak więc Magiel Cafe po raz kolejny. Po raz pierwszy ze zdjęciami dań. No ok, nie są to zdjęcia food stylistów, ale sami chcieliście.
Zrobiłam sobie w miniony weekend dwie krzywdy. Ten film to pierwsza z nich. Właściwie mogę o nim napisać to samo, co pisałam już w kilku przypadkach: nie wiem, po co się robi takie filmy. Fabuła jest przewidywalna do bólu, a właściwie jest taka sama jak wielu innych filmów tego typu. Najpierw się przyjaźnią, potem ze sobą sypiają, ale obiecują sobie, że to tylko sex i nie przestaną być przyjaciółmi, potem to nie jest już tylko sex, sytuacja się komplikuje i przestają być przyjaciółmi … i co? Zabawimy się w zgadywanie, jak to się skończy? To byłby konkurs jak w jakimś kiepskim audiotele.
Adam Leszczyński, szef kuchni restauracji Bagno Food&Wine nie ma jeszcze 23 lat. Pomimo swojego młodego wieku zdążył już jednak pracować w restauracjach Amber Room, Tamka 43, Na Zielnej, spędzić czas jakiś w Anglii, a także wygrać zeszłoroczny Norge&Food Service Chef’s Competition. Szefem kuchni w Bagno został w grudniu zeszłego roku. Bardzo chciałam odwiedzić to nowe miejsce w Warszawie, ale przede wszystkim trzeba było dać Panu Adamowi czas na ogarnięcie się, ułożenie swojej pierwszej własnej karty i dopracowanie dań.
To na szczęście nie jest żeńska odpowiedź na Kac Vegas, tak jak sugerują reklamy. Nie żebym nie lubiła Kac Vegas, ale w wersji kobiecej to musiałoby być dość żenujące. W tak osławionych komediach zwykle boję się humoru zawstydzającego, takiego, który powoduje, że mam ochotę zasłonić usta lub wręcz schować twarz w dłoniach. Nie daje mi to poczucia komfortu, nie lubię. Druhny są go praktycznie pozbawione, no może jest jeden moment, kiedy to poczucie zażenowania ma miejsce, ale tylko jeden. Nie podam szczegółów.
Szkoda, wielka wielka szkoda. Pierwszy Sherlock by Guy Ritchie bardzo mi się podobał. Był odkrywczy, jakiś świeży powiew czegoś, czego dawno nie było. Niestety nie zostało z niego nic. A może właściwie wszystko zostało tak samo i dlatego zamiast powiewu świeżości wieje nudą.
Małgorzata Socha i Piotr Fronczewski występują w sztuce Willy’ego Russella w reżyserii Macieja Wojtyszki na deskach Teatru 6. piętro. Edukacja Rity jest o ambitnej fryzjerce, która postanawia odnaleźć siebie, w związku z czym zapisuje się na zajęcia niedzielnego uniwersytetu, gdzie spotyka na swojej drodze Franka – nauczyciela akademickiego. Dzieli ich przepaść, a jednak w trakcie nauki, udaje im się wzajemnie polubić, zaprzyjaźnić, a może nawet więcej. Oczywiście tak, to współczesny Pigmalion.
Charlotte to takie małe miejsce na placu Zbawiciela. Takie małe, a wszyscy wiedzą, że jest. Takie małe, a takie modne. Jestem chyba – parafrazując Facebookowe „bądź pierwszym znajomym, który to lubi” – ostatnim znajomym, który to lubi. Charlotte już wszyscy lubili od dawna. Polubiłam i ja.
„Rzeź” jest filmową adaptacją sztuki „God of Carnage”. Całość akcji filmu odbywa się w jednym pokoju. I to niesłychane, ile w tym pokoju się dzieje. Będzie trochę spoilerów, więc jeśli nie chcecie kompletnie nic wiedzieć o tym filmie, zanim go obejrzycie, nie czytajcie dalej. Fabuła jest prosta, dwóch kolegów z klasy pobiło się w parku, rodzice spotykają się, żeby spisać wspólne stanowisko dla ubezpieczalni. I są mili, grzeczni, jedni poczuwają się do winy, drudzy nie mają pretensji. Wprawdzie w pisanym teście jest jedno sporne słowo, ale szybko znajdują bezsporny zamiennik. I już prawie wszystko ustalili i prawie wychodzą. I to jest właśnie to „prawie, które robi różnicę”.
Bistro de Paris to najczęściej odwiedzana i przez to też najczęściej opisywana przeze mnie restauracja w Warszawie. Każda wizyta w tym miejscu przypomina mi, jak wybitna jest ta kuchnia. I dlatego robię to od czasu do czasu, zwłaszcza, że menu zmienia się regularnie, Michel Moran, szef kuchni i właściciel, korzysta z produktów sezonowych (w tym sezonie zimowym można znaleźć w menu np. salsefię i topinambur), a kolejne odsłony małży św. Jakuba są niczym oczekiwanie na nowe filmy ulubionego reżysera.
Pamiętacie taki film ‘Men in Black’? Mam nadzieję. Co ma wspólnego z nim ‘Dziewczyna z tatuażem’? Być może dla Was nic, ale dla mnie jeden bardzo istotny przedmiot. Taką pałeczkę do wymazywania pamięci, kojarzycie ten gadżet z ‘Men in Black’? Will Smith mrugał po oczach komuś tym cudem i ten drugi nie pamiętał już przeszłości. O tym marzyłam, kiedy oglądałam ‘Dziewczynę z tatuażem’. Jak genialny byłby ten film, gdybym wcześniej nie czytała książki, nie widziała szwedzkiej ekranizacji, lub ktoś wymazałby mi ten fragment pamięci. Jak genialny byłby ten film, gdybym nie wiedziała jak się skończy. To byłoby arcydzieło na 9-10 gwiazdek chyba.
