Co właściwie można napisać o filmie, który wiadomo jakim filmem jest. Nie idzie się na niego z zainteresowania, lecz raczej z kronikarskiego obowiązku. Ogląda się go z przymrużeniem jednej brwi, żeby nie powiedzieć oka. Ma się wrażenie, że aktor odtwarzający główną rolę też ciągle robi do nas oko przekazując podprogowy tekst: „Sorry, wiem, że to shit, ale tyle mi zapłacili, że grzechem było odmówić.” (BTW. Znam gorsze grzechy.) Można więc napisać to, co powyżej, a poza tym? Poza tym bez efektów. Żadnych. Siedzę w kinie i się nudzę. Co gorsza, nie pamiętam, co się działo w książce, co świadczy raczej o jakości książki niż o mojej pamięci, jest bowiem wiele książek, czytanych przeze mnie dużo wcześniej, których akcję doskonale pamiętam. Film niby ma być sensacyjny momentami, ale marna ta sensacja. Nie trzyma mnie w napięciu, praktycznie w żadnym momencie. Nawet efekty specjalne z wybuchem antymaterii w roli głównej, nie przyprawiają o opad szczęki, a przecież to po to się takie filmy w ogóle robi. Zastanawiam się, jak to jest. Przecież rozumiem kategorię filmu nieambitnego, wybitnie …

Zobaczyłam ostatnio dzięki Zone Europa „Zbrodnie i wykroczenia” Woody’ego Allena z 1989 roku. Jeden z tych filmów mistrza, które mi umknęły. Z dużą przyjemnością obejrzałam teraz, choć oczywiście żałuję, że dopiero teraz. Kino mistrzowskie, bez dwóch zdań. Problemy moralne łączone z charakterystycznym allenowskim poczuciem humoru. Całość jak zwykle osadzona w środowisku intelektualistów. Klasyczny Allen. Trudno recenzować ten film, to klasyka gatunku, nominowany do Oskarów, wielokrotnie nagradzany. Jakakolwiek recenzja laika jest kompletnie nieuzasadniona. Większość z osób czytających tego bloga pewnie film widziała, trudno więc też do niego zachęcać. /Choć jeśli komuś podobnie umknął, to gorąco polecam./ Postanowiłam się skupić na swoich odczuciach. Film ma dwa wątki. Pierwszy, to historia okulisty, który najpierw decyduje się na morderstwo swojej wieloletniej kochanki, zaczynającej zagrażać jego małżeństwu, a potem zaczyna oczekiwać kary za swój czyn. Drugi wątek (z Allenem) to historia nieudacznika reżysera, który wprawdzie chce nakręcić ambitny film dokumentalny o filozofie, ale decyduje się nakręcić dokument o znienawidzonym przez siebie, odnoszącym sukcesy, szwagrze. Obydwaj bohaterowie są przy tym narażeni na problemy moralne i podejmują decyzje niezgodne ze swoim kodeksem …

Króciutko podsumuję dwa widziane niedawno filmy z Clivem Owenem. Zaczynam od Duplicity, bo był głośny, okrzyczany jako powrót Julii Roberts na ekran, promowany na dobrze wyprodukowaną zabawną komedię romantyczną. Zacznę od pozytywów – fajny montaż, trzeba być w niezłej kondycji, żeby skojarzyć kilka faktów, żeby się zastanawiać nad tym, co ma być zastanawiające. Brak chronologii dodaje temu filmowi z pewnością uroku. Podobnie jak Julia, która jest piękna – od zawsze i taka już pewnie zostanie. Niestety nie jest to kino, które spokojnie poleciłabym, nawet w kategorii „komedia romantyczna”. Zresztą, od dłuższego czasu (o czym już pisałam kilkakrotnie) brakuje mi dobrej komedii romantycznej. Liczę na Curtisa i i jego „The Boat That Rocked”, ale to dopiero jesienią w USA, a u nas … Ale wracając do „Duplicity” – nic mnie w tym filmie nie zachwyciło. Dialogi w 2-3 miejscach były zabawne i inteligentne. Jak na byłych agentów wywiadowczych, ich dialogom brakuje inteligencji, polotu i humoru właśnie. Owszem, scena ze stringami wydaje się dość zabawna, ale to scena wybrana do zwiastuna filmu, nie zaskakuje więc, nie bawi …

Od czasu do czasu warto, naprawdę warto, zrobić coś zupełnie innego – np. pójść do opery. Zdarza mi się czasami i zwykle jestem pod wrażeniem inscenizacji, dużej pięknej sceny, czasem scenografii, czasem reżyserii. Zdarzyło mi się być na Carmen z Małgorzatą Walewską czas jakiś temu. I wtedy chyba doszłam do wniosku, że już mnie żaden głos nie zachwyci. Jeśli nie zachwyciła mnie Walewska, to kto? Czas jakiś temu odebrałam przecież klasyczne wykształcenie wokalne i zawsze mi się wydawało, że odróżnię głos wybitny od tego … mniej wybitnego. No więc, po Walewskiej straciłam wszelką nadzieję. Doszłam do wniosku, że wszystkie piękne głosy, które słyszałam, były nagrane. Na żywo to się nie zdarza. Nie mówię oczywiście o głosach pokroju Placido Domingo, którego faktycznie nigdy nie słyszałam na żywo, chodzi mi o nasze polskie możliwości. Kolejne opery przyjmowałam więc z radością i wdzięcznością – zawsze to jednak sztuka z kategorii wyższych. I zupełnie znienacka ostatnio wybrałam się z moim kolegą – stałem bywalcem Opery Narodowej – na Rigoletto Verdiego. Środek tygodnia, poszliśmy z marszu, po pracy. Bez większego …