Kończę ten rok opisem moich wrażeń po przeczytaniu bardzo szeroko promowanej „Piątej Alei” Candace Bushnell. To taka lektura pozwalająca zabić trochę zbędnego czasu czy może zająć część umysłu wtedy, kiedy spora druga część jest zaprzątnięta przez coś naprawdę ważnego. Dla mnie to oddech poświąteczny, nabrany w towarzystwie lampki (biorąc pod uwagę 600 stron, to raczej kilku lampek) czerwonego wina i radia Smooth Jazz. Powrót do normalności, może z chwilą zadumy, ale nie dłuższą niż „Venice” Chrisa Bottiego zagrane przez internetową stację akurat w momencie książkowej puenty. Candace Bushnell jest oczywiście bardzo popularną autorką. Jej „Sex w wielkim mieście” przerobiony na serial, a potem niestety na film, zdobył chyba wszystkie szczyty popularności. Zresztą tę popularność, muszę to przyznać, moim zdaniem zdobył zasłużenie. Nie wiem, ile w tym jest osiągnięć autorki, a ile ekipy telewizyjnej, ale serial był inteligentny i zabawny, o „Piątej Alei” powiedzieć tego samego nie można. Przedstawia ona historie bohaterów mieszkających w budynku Piąta Aleja Jeden – niezwykle prestiżowym miejscu w samym centrum Nowego Jorku. To takie miejsce, w którym wszyscy chcą mieszkać, niektórzy …

Może to był pierwszy raz, kiedy tak mocno płakałam czytając. To mógł być pierwszy raz. Roth napisał historię poruszającą we mnie jakieś wewnętrzne nuty, zupełnie mi nieznane do tej pory. To piękna książka. Porażająco prawdziwa i mądra. Zastanawiałam się czas temu, zaraz po obejrzeniu Elegii, jaki jest ten oryginał. Czułam podskórnie, że nie może być tak kobiecy jak film. I nie jest. Jest bardzo rothowski. Jest w nim mnóstwo seksu, seks bywa jedyną motywacją działań, ale jest w nim też mnóstwo przerażenia i strachu i to one są jednak głównym powodem zachowań bohatera. Oglądając film całkowicie identyfikowałam się z bohaterką. Czułam to, co ona czuje. W pierwszej części filmu, byłam wściekła na głównego bohatera tak samo, jak ona. Nie potrafiłam pojąć jego zachowania. Niby wiedziałam, o co chodzi, znałam przyczynę, rozumowo było to dla mnie jasne, ale emocjonalnie nie godziłam z takim postępowaniem. Chciałam na niego krzyczeć, chciałam go sprowokować do innego zachowania, po prostu chciałam happy endu. Nie wyobrażałam sobie, że ktoś może zrezygnować z miłości, bo się jej boi. Teraz poczułam i jego …