Zafundowałam sobie bardzo kulturalny długi weekend. Obejrzałam cztery filmy, byłam na jednym koncercie, i na jednej kolacji. Poza tym się obijałam i uprawiałam nordic walking. Iście sybaryckie podejście do życia, to prawda. Zastanawiałam się, ile mi wrażeń pozostanie po tych czterech filmach i muszę przyznać, że jestem zdziwiona. Z każdego coś pamiętam, ale największy efekt wywarli na mnie „Zawodowcy”. Czekałam na ten film od jakiegoś czasu i myślę, że moja ocena może być właśnie przez to oczekiwanie niesprawiedliwa. „Zawodowcy” to bardzo sprawnie zrobione kino. Ciekawe zwroty akcji, zaskakujące rozwiązania, interesujący montaż, brak chronologii. To wszystko może zainteresować i interesuje. Ogląda się to kino dość dobrze i pewnie gdyby nie moje oczekiwania … byłabym całkiem zadowolona. Ale … ale przecież to jest Al Pacino i Robert De Niro i przecież to są jedni z najgenialniejszych aktorów na świecie. Ich potencjał pozostaje tu całkowicie niewykorzystany. Nie ma niczego odkrywczego w tym filmie. Nie ma nawet napięcia pomiędzy partnerami. Jest pewna miałkość i duży dystans, na który może się zdobyć widz oglądając ten film. Brak chemii. W jednej …

czyli jak Oliver Stone rozprawia się z kolejnym prezydentem USA. O Bushu zrobiono już kilka filmów. Właściwie można powiedzieć, że to wdzięczny temat do filmowania. Faktycznie, historia Busha idealnie nadaje się na film. Przerażająca jest ta wizja Stone’a, większym przerażeniem napawa jednak fakt, że większość filmów o Bushu ocenia go w ten sposób, co pozwala myśleć, że nie mamy do czynienia wyłącznie z fikcją literacką. Stone przedstawia George’a W. jako „gorszego syna” żyjącego w kompleksach nie tylko wobec swojego ojca, ale również, a może przede wszystkim, wobec swojego brata. W. nie jest do końca inteligentny, mówiąc eufemistycznie, za to piekielnie ambitny, choć dopiero od pewnego momentu w swoim życiu. Jest alkoholikiem, wprawdzie niepijącym, ale zdecydowanie z problemem. No i przede wszystkim traktuje rzeczy personalnie, co w przypadku prezydenta USA jest prawdopodobnie najgorszą z możliwych cech. Stone’owski Bush nie godzi się z żadną krytyką, a Saddama Husajna traktuje jako swojego osobistego wroga. Jest też fanatycznie wręcz religijny. Trudno sobie wprawdzie wyobrazić, że po naradach w Białym Domu wszyscy wspólnie zmawiają modlitwę, ale z pewnością dodaje to …