Brűno nakręcony jest zgodnie z lekko przeinaczoną, ale słynną zasadą Hitchcocka, w myśl której film powinien zaczynać się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie ma nieprzerwanie rosnąć. Film zaczyna się od scen budzących największe zgorszenie, od najbardziej niesmacznych. Widz ma około 10 pierwszych minut na decyzję – zostaję czy wychodzę. Jeśli jednak zostanie … poza kolejnymi obscenicznymi scenami, ma absolutnie zagwarantowane umieranie ze śmiechu przez kolejne półtorej godziny. Brűno bawi do łez. Czasami też przeraża, ale to wtedy, kiedy włącza nam się świadomość faktu, że niektóre sceny są prawdziwe, a ludzie w nich występujący istnieją naprawdę. Dla mnie najbardziej szokujące były dwa momenty. Pierwszy z rodzicami, którzy zgłosili swoje dwuletnie dzieci do castingu na zdjęcie. Chcąc wygrać casting, odpowiadają na pytania. Jedno z nich brzmi np. „czy dziecko może schudnąć 5 kg do przyszłego tygodnia”. Odpowiedź jest oczywiście pozytywna. Każda odpowiedź jest zresztą pozytywna. Szokujące. Podobnie jak dwóch mężczyzn występujących w roli „gay converter”. Zwłaszcza przeraził mnie jeden z nich z ewidentnie widoczną obsesją w oczach. Szczególnie, kiedy Brűno zapytał go, czy z nim flirtuje. …

Niezobowiązujące kino na popołudnie długiego weekendu? Czemu nie. Świetnie się nadają do tego opisu „Leatherheads” czyli historia o początkach profesjonalnego amerykańskiego footballu. Z naciskiem na początki raczej niż na profesjonalizm. Film ma świetny klimat lat 30tych i dwójkę bardzo dobrze wpisujących się w ten klimat aktorów – George’a Clooney’a (również reżyserującego) i Renee Zellweger. Zdecydowanie odpowiadają im te lata, to widać zarówno po wyjątkowo dobrze dobranej charakteryzacji i stylizacji, w której obydwoje wyglądają świetnie. Ale również po chęci występowania w filmach obrazujących tamte czasy. Który to już film Clooney’a i Zellweger, w którym przenoszą się w lata 30te? Film jest faktycznie przyjemny. Dialogi, zwłaszcza te z udziałem ostrej wyemancypowanej dziennikarki (Zellweger), są całkiem inteligentne i zabawne. Muzyka Randy’ego Newmana, rodem z lat 30tych, świetny ówczesny radosny jazz, momentami nowo-orleański, grany przez prawdziwy amerykański band z charakterystycznym bandżo i rozbudowaną sekcją dętą – klarnetami, saksofonami, trąbkami. Oczywiście nie jest to żadne wielkie dzieło, ale jak zaznaczyłam na wstępie, chodzi o kino niezobowiązujące. Klimat tego filmu zdecydowanie przeważa w ocenie całości. trzeba się mu poddać. Ale to …

Filmy Mike’a Leigh oglądam zawsze z dużą przyjemnością. Zazwyczaj są w nich tak charakterystyczni bohaterowie, że gdyby pojawili się obok mnie, gdzieś na przyjęciu czy w sklepie, mogłabym bez problemu posądzić ich o bycie postacią z filmu Mike’a Leigh. Zazwyczaj też są solidnie zakręceni. Tym razem jest podobnie, choć Poppy – główna bohaterka Happy-Go-Lucky – jest zakręcona niezwykle pozytywnie. I za to pokochałam ten film. Już zwiastunach właściwie mogłam się tego spodziewać. Pozytywny nastrój jest kwintesencją filmu. Poppy jest nauczycielką, trzydziestolatką, mieszka z przyjaciółką, jest samotna i niezbyt bogata. Czy w związku z tym przeżywa traumę, zamartwia się, desperacko poszukuje mężczyzny czy cokolwiek z podobnych standardów? Nie, jest idealnie szczęśliwa. Szczerze szczęśliwa. I niezwykle pomocna wszystkim dookoła. Jest też bardzo wrażliwa na nieszczęścia innych. Ogólnie nie ma wad, cała zbudowana jest z pozytywów, co powoduje, że widz właściwie uwielbia ją od samego początku do końca. I życzy jej jak najlepiej. Trzeba się mocno pokłonić odtwórczyni głównej roli – Sally Hawkins, która się w całość narysowanej przez Leigh postaci wkomponowała idealnie. Jej Poppy jest wręcz nieznośnie …